Tout va bien

Het was 22.30uur toen we gisteren eindelijk voet aan de grond zetten in Nice. Thuisblijvers vertelden ons dat de vertraging werd veroorzaakt door wateroverlast op het vliegveld. Het was er echter kurkdroog en toen we na anderhalf uur informatieloos wachten bij de gate en nog eens een half uur stikkend van de hitte in het vliegtuig de stewardess aan haar verstand brachten dat het wel prettig zou zijn als we in ieder geval te horen zouden krijgen hoe lang de vertraging nog zou duren, zei mevrouw de stewardes van niets te weten en vertrok om niet meer terug te keren. Na een hoop gemor van de ernstig geirriteerde reizigers besloot de piloot, na nog eens een half uur onwetend wachten, toch een woordje te doen. Dat ging als volgt: sorry, ik weet van niks. Ik hoor ook maar net dat ik dit vliegtuig moet besturen. Ik heb het vluchtplan nog niet gelezen dus dat ga ik nu doen. Toedeloe'. (Geen woord van gelogen). En zo oefende ik mijn Frans alvast door steeds weer in 't Frans een update naar het gastgezin te appen over onze alsmaar verder vertragende vlucht.
Ondanks dat werden we in Nice hartelijk ontvangen. We propten ons in een kabouterautootje (en boften dat we weinig bagage bij ons hadden) en belandden binnen een kwartier in een luxe penthouse. Oui, oui, c'est vrai!

Na een uitstekende eerste nacht en een ontbijt van koude crèpes begon onze eerste schooldag met een fikse regenbui. Gelukkig was de school niet ver van de tramhalte dus kwamen we niet totaal verzopen aan in de klas, maar slechts een beetje verlept. De ochtend vloog voorbij. De niveau-test waarvoor ik maanden in de stress heb gezeten, hoefde ik niet te doen dus ik begon fluitend aan mijn eerste les om vervolgens met, voor mij totaal onbegrijpelijke, Franse grammaticale uitdrukkingen om de oren te worden geslagen. Gelukkig houdt monsieur le professeur van toneel en verlaat ik de klas, dankzij zijn expressieve manier van lesgeven, vier uur later een stuk wijzer dan vanochtend. Tout va bien dus.

Aansluitend aan onze eerste lessen kregen we een rondleiding van twee uur door Nice. We ploeteren heuveltje op voor ansichtkaartwaardige uitzichten en stortten bij dé ijssalon van Nice in om met trillende knieen van de steile klim een welverdiend manadarijn-framboos-groene appel-rabarber-grapefruit-cassisijsje te eten. Met de benen nog zwabberend van de inspanning van zo'n 8km toeristisch rondsjokken, plunderen we de eerste de beste supermarkt om daarna in te storten in het penthouse van ons lieve gastgezin. Om 19.30uur, zoals het een fransoos betaamt, krijgen we een liflafjes-diner voorgeschoteld (franse tapas) en ronden we de avond af met geflambeerde crèpes.
De vrouw des huizes voert tijdens ons diner de restjes aan de huismeeuw Toctoc die in de keuken om eten bedelt. Ik heb haar maar niet verteld hoe de Hollandsche Meeuw wordt gewaardeerd. Ze is erg gehecht aan Toctoc en het zou zo maar kunnen dat Toctoc binnenkort op mysterieuze wijze is verdwenen......ssssst! Écht, tout va bien!