Le weekend

Op zaterdag maakten we met school een 'cultureel' uitstapje naar een Griekse villa in Beaulieu sur Mer. Met de bus, want uiteraard werd er bij de trein gestaakt. Nou is een busritje van 40minuten met uitzichten over prachtige baaien met azuurblauwe zee geen straf, tenzij je een chauffeur hebt die fan is van Max Verstappen en de bus zo vol is dat je niet kunt zitten. Maar daarover later meer. Op de heenweg kon ik me samen met mijn petieterige Italiaanse klasgenote nog net in een zitje persen. Waar twee Françaises ruim kunnen zitten, past amper 1 gezonde Hollandse schone, dus mijn klasgenote was blij dat ze na 40 minuten zonder zuurstof de bus uit mocht. Maar het strand van Beaulieu sur Mer was de pijn en moeite waard. Ik heb al heel wat keren in de middellandse zee gedobberd, maar dit was voor het eerst dat er geen ijsblokken in dreven. We gingen daarom met tegenzin naar huis toen de zon achter de palmbomen zakte en het strand in de schaduw kwam te liggen. Omdat de busrit op de heenweg best vlot was verlopen (ookal moest mijn klasgenote daarna wat uitgedeukt worden) keken we er naar uit om nog een keer van de spectaculaire uitzichten te kunnen genieten. Helaas had meneer de buschauffeur ongelofelijke haast. De bus vloog op twee wielen door de slingerende, smalle straatjes, stuiterde over flinke vluchtheuvels en schudde de als sardientjes opeen gepakte passagiers door elkaar tot ze groen zagen. Zitten was er deze keer niet bij, dus probeerden we ons wijdbeens staande te houden én deden ons best onze lunch binnen te houden. Eenmaal terug in Nice, in recordtempo, moest ik eerst even bijkomen op het bankje bij de bushalte om te zorgen dat het bloed weer terug trok naar boven en mijn eten weer terugzakte naar beneden. Oef! Zondag besloten we het daarom maar even kalm aan te doen. We sjokten naar de mini-buurtsuper om een gezonde lunch bij elkaar te scharrelen en hingen verder de hele dag lui op het dakterras van ons luxe penthouse. 'S avonds serveerde onze gastheer ons aangebrande brochettes, zich alsmaar verexcuserend dat hij zo dom was geweest om het vlees te laten verbranden. Een Fransman die zijn vlees verkoold! Zoiets bedenk je toch niet? Gelukkig werd er bij de brochette een salade geserveerd. Super gezond! Sla. Met niks erin. Oh ja, mét slasaus. That's it. Een topmaal. Doe mij nog twee weken zulke diners en ik pas zowaar in de stoeltjes van de bus mét nog iemand naast me. Ik snap nu hoe het komt dat die Françaises zo slank zijn (al ben ik die liflafjes-diners niet gewend vanuit de Auvergne. Zal wel iets te maken hebben met de wens om in bikini's te blijven passen ofzo). Gezien de slanke lijn van de Nicoises verbaast het me iedere dag weer hoeveel eten met suiker er wordt geserveerd. Ja, jullie zullen het niet geloven, maar ik ben na 1 week Nice echt afgekickt van suiker. Het ontbijt bestaat alleen uit zoet. Wil je yoghurt? Staat het stijf van de suiker. Wil je brood? Krijg je geen lekker vers, knapperig stokbrood, maar van dat mierzoete, fluffy, Amerikaanse brood. Kant en klaar in driehoekjes gesneden in de zak. Wil je muesli? Zit het vol suikerklonten en chocola. Wil je een toetje? Dan krijg je het meest chemische, meest zoete melkpoedertoetje dat je maar kunt vinden. Wil je thee? Dan kun je kiezen uit suikermenthol- of vanillesuikersmaak. Ik kan écht geen suiker meer zien. Ik snak naar groenten en een flinke rib-eye. Geef me alsjeblieft een zak paprika's en tomaten, maar alsjeblieft geen suiker meer! Ik loop zelfs de ijssalon met gemak voorbij. Wat is er gebeurd met la bonne cuisine Française? Niet zo vreemd dus dat we ons ná school iedere keer naar onze favoriete bio-theesalon reppen voor een échte goede pot thee en een gezonde smoothy met spinazie en venkel. Nee, dit Franse eten zal ik niet missen als ik weer thuis ben. School wel, dus ik kijk uit naar de maandag. Uiteraard had ik het goede voornemen om me tijdens het weekend op mijn grammaticaboeken te storten. Die zijn echter, net als vroeger op school, niet open geweest. Dat voorspelt niet veel goeds voor maandag.....